ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ «Τα Κορίτσια Της Βροχής»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

«Τα Κορίτσια Της Βροχής»

   Με αφορμή τα 41 χρόνια από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου –επιστέγασμα του αντιδικτατορικού αγώνα, σύμβολο της λαϊκής και φοιτητικής αντίστασης στους ακραίους χουντικούς μηχανισμούς καταστολής και σημείο καμπής για την πτώση των συνταγματαρχών,

   Η Παρέμβαση Πολιτών Για Τη Λαμία σας προσκαλεί την Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014 ώρα 18:30 στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας για την προβολή της ταινίας «Τα κορίτσια της βροχής» της Αλίντας Δημητρίου. Την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τον δημοσιογράφο Παύλο Κλαυδιανό και την αρχιτέκτονα Πόλυ Σαββινίδου, μία από τις συμμετέχουσες στην ταινία.

Είσοδος ελεύθερη.

Δυο λόγια για την ταινία:

Η ταινία αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας και σήμερα καταθέτουν τη μαρτυρία τους.

Τα κορίτσια της βροχής τον καιρό της Χούντας ήταν μόλις είκοσι χρονών. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν χωρίς να προδώσουν τα ιδανικά τους. Πάλεψαν ισάξια δίπλα στους άντρες εκείνης της εποχής που αγωνίζονταν για τη δημοκρατία.
Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες. Είναι ακόμη πολύ νέες, ενεργές και εξακολουθούν να πιστεύουν στον αγώνα που έκαναν. Είναι γυναίκες απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα που ακόμα και σήμερα τις δένει μια δυνατή φιλία.
Τις χαρακτηρίζει η ίδια περηφάνια, με τις Γυναίκες της Αντίστασης, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα για την εδραίωση της  ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Τα κορίτσια της βροχής θεωρούν, μάλιστα, τον εαυτό τους συνέχεια των Γυναικών της Εθνικής Αντίστασης. Μια από αυτές είπε «…είμαστε η συνέχειά τους και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία» και το είπε αυτό μια γυναίκα που της αφαίρεσαν τη δυνατότητα να κάνει παιδιά.

Έγραψαν για την ταινία:

   «Θέλω να εννοήσω πως για χρόνια τώρα οι (πολλαπλές) εξουσίες υπονομεύουν την πραγματικότητα καταστρέφοντας τις αφηγήσεις. Σβήνουν τα γεγονότα, εξαλείφουν ιστορικές εποχές, ακυρώνουν την πράξη, μέσω της αποσιώπησης. Χωρίς το μύθο μας πως θα κυκλοφορήσουμε στο παρόν; Όπως σε εκείνη την παλιά ταινία, «Φαρενάϊτ 451» (η θερμοκρασία που καίγονται τα βιβλία), οι πρωταγωνιστές της καινούργιας εποποιίας πριν απομνημονεύσουν βιβλία πρέπει να απομνημονεύσουν και να αφηγηθούν γεγονότα. Να τους δώσουν έτσι υπόσταση και να τα μεταβιβάσουν στο μέλλον.

   Αυτό κάνει η Αλίντα Δημητρίου και στην πιο πρόσφατη ταινία της... Μετά τις γυναίκες της Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού, που πρωταγωνίστησαν στις δυο προηγούμενες ταινίες, έρχονται οι γυναίκες της αντιδικτατορικής πάλης στο προσκήνιο. Τα κορίτσια που κοιτάζουν από ένα μικρό άνοιγμα του κελιού τον ουρανό και λαχταρούν όσο τίποτα στον κόσμο να βρεθούν στη βροχή. Όχι μακρινές, ηρωίδες σε απόσταση. Οικείες, καθημερινές, δικές μας. Όπως πρέπει να είναι η ιστορία. Χωρίς θόρυβο, αν είναι δυνατόν.» (Θανάσης Σκαμνάκης, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 15.01.2012)

   «Οι γυναίκες που εμφανίζονται στην ταινία της Δημητρίου είναι, με μια λέξη, μαγικές. Πραγματικές γυναίκες, που ζουν σήμερα, νέες ακόμα, μια ζωή κανονική, η οποία όμως κρύβει μέσα της ένα κομμάτι που δεν αγγίζεται, παρά για συγκεκριμένους λόγους. Μιλούν στην κάμερα απλά, σα να κάνουν κουβέντα, σα να αφηγούνται τραγικές ιστορίες άλλων – εκτός από στιγμές, που η ανάμνηση γίνεται πολύ προσωπική και η φωνή χάνει λίγο το σθένος της.» (http://flix.gr/cinema/ta-koritsia-ths-broxhs.html)

   «Χωρίς να ενδιαφέρονται για το αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά εστιάζοντας με αγωνία, καθαρά στην αποτύπωση και τη διάσωση των ανεκτίμητων μαρτυριών, τα «Κορίτσια της Βροχής» συγκινούν με την αλήθεια και την αμεσότητά τους προσφέροντας ταυτόχρονα νέα, άγνωστα κομμάτια σε ένα ιστορικό παζλ που ακόμη δεν έχει συμπληρωθεί και που ποτέ ίσως δεν έχει «ειπωθεί» από τη γυναικεία του πλευρά.» (http://freecinema.gr/movies/koritsia-ths-vroxhs/)

   «Με μια ακίνητη κάμερα και τη δύναμη ενός καθαρού, συγκινητικού λόγου, ο φακός της Αλίντας Δημητρίου ("Πουλιά στο Βάλτο", "Η Ζωή στους Βράχους") διασώζει, ακόμα και με έναν εντελώς απλό, τηλεοπτικά ρεπορταζιακό τρόπο, ένα σπάνιο κομμάτι ιστορίας και μερικά ψήγματα ανεκτίμητης αλήθειας.» (http://www.athinorama.gr/cinema/movie.aspx?id=10011814)

   «Οι μαρτυρίες των γυναικών στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου σε αφήνουν χωρίς ανάσα και με ένα έντονο 'γιατί' να ηχά στο βάθος της ψυχής σου. Γιατί φυλακίστηκαν αυτές οι γυναίκες, γιατί βασανίστηκαν αυτές οι γυναίκες, γιατί ο άνθρωπος μετατρέπεται τόσο εύκολα σε τέρας, γιατί τις έχουμε ξεχάσει… ; Και αφού τα ερωτηματικά διαμορφώνονται το ένα μετά το άλλο βρίσκεις τον εαυτό σου να θέτει ίσως το πιο κρίσιμο ερώτημα: Τι ήταν αυτό το τόσο τερατώδες αμάρτημα αυτών των γυναικών που άξιζε αυτά τα βασανιστήρια;

   Η αφήγηση στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου συμπλέκεται με το τότε και το τώρα καθώς χρησιμοποιεί εικόνες από τα πρόσφατα επεισόδια στο Σύνταγμα στα ενδιάμεσα. Ωστόσο αν και θα περίμενε κανείς τα επεισόδια της σημερινής Ελλάδας να μην μπορούσαν να "δέσουν" με αυτά που έγιναν τότε στο Πολυτεχνείο και κατά την περίοδο της δικτατορίας, οι ομοιότητες είναι τόσο συγκλονιστικές που για ένα δευτερόλεπτο βρίσκεσαι ξαφνικά εσύ στο 1973 και "Τα κορίτσια της Βροχής" στο 2013.
   Το "Πολυτεχνείο" δεν ήταν ποτέ μόνο 3 μέρες...»

(http://www.onalert.gr/stories/ta-koritsia-tis-vroxis-gynaikes-pou-i-xounta-vasanise-kai-fylakise/30262)